“De portretten van Lenna van Ooijen zijn eigenlijk niet echt portretten, maar toch zijn ze tegelijkertijd niet anders dan precies dat. Van Ooijen portretteert mensen, maar in plaats van de karakteristieken in het gezicht te verbeelden, richt zij haar blik op de maagstreek van haar onderwerp. Op identiek vierkante doeken in tamelijk bescheiden afmeting nodigt van Ooijen je uit te gluren naar een galerie van andermans lichaamsdelen.
Toch wordt het nergens zo voyeuristisch of vulgair als dat het klinkt. Geen uitgevlakte, zongebruinde Instagram-navels en middenriffen of gekunstelde poses, maar rozig en gelig vlees, vel, rolletjes en rollen, huidplooien en vlekjes. De paneeltjes verbeelden iets wat aanvankelijk zelfs een beetje afschrikt of afstoot: de vergrote, ongepolijste lijven vullen –soms lichtelijk gepropt— het kleine vierkante canvas. De fragmenten van lichamen lijken zo grafisch, zo direct en compromisloos aanwezig. Vleselijk en direct als de portretten zijn, valt toch vooral de tederheid op die eruit spreekt.”
Tekst: Loes Huisseling